Ακούω πολλά για τα φθαρμένα υλικά με τα οποία δεν μπορείς να χτίσεις κάτι καινούριο.
Έχω τις αντιρρήσεις μου και δεν χάνω την ευκαιρία να τις υποστηρίζω θυμίζοντας ότι η Αθήνα είναι μια βρώμικη πόλη που έχει, παρ' όλ' αυτά, πολύ καθαρό μετρό. Οι ίδιοι πολίτες, τα ίδια υλικά, εντός του μετρό και εκτός... Η συνταγή διαφορετική: εντός απλοί κανόνες, εύκολα ελέγξιμοι, επιμονή στην εφαρμογή τους, στοιχειώδης επιτήρηση, έκθεση εκείνων που τους παραβιάζουν. Εκτός το αντίθετο. Οι Έλληνες προσαρμοζόμαστε και στην Γερμανία και στην Ελλάδα, όπως κι όλοι άλλωστε.
Αν δούμε το πολιτικό πρόβλημα ως ζήτημα υλικών, μέρος των υλικών σημαντικό του πολιτικού συστήματος είμαστε οι πολίτες, και λαό δεν μπορείς να ψηφίσεις άλλον... Γι' αυτό τείνω να θεωρώ την μεταφορά "των φθαρμένων υλικών" λαϊκίστικη προσέγγιση. Χωρίς να το κάνει ρητό υποθέτει ότι στα "υλικά" δεν περιλαμβάνονται οι πολίτες. Απαλλάσσει δηλαδή εμμέσως πλην σαφώς τους πολίτες από τις ευθύνες τους, τις ρίχνει όλες στους ηγέτες. Επιπλέον, κι αυτό είναι το κυριότερο, δημιουργεί την προσδοκία ότι υπάρχει εύκολη λύση: Αλλάζεις τους ηγέτες και τελείωσες. Η προσέγγιση του άσπρου σίφουνα, όχι όμως για τζάμια όπου μπορεί ενδεχομένως να λειτουργεί, αλλά για πολιτικό σύστημα όπου αποκλείεται.
Γι' αυτό έχω εναλλακτική μεταφορά να προτείνω, που την βρίσκω χρησιμότερη, εκείνη του μαγειρέματος. Με καλά υλικά μπορείς να κάνεις χάλια φαγητό αλλά και νόστιμο. Αυτό που χρειάζεσαι είναι σωστή συνταγή. Κι ο καλός μάγειρας είναι σημαντικός, το κύριο όμως είναι η συνταγή. Πετάς βέβαια τα σάπια μα μόνο αυτά! Τα υλικά είναι κατά βάση καλά, ήταν και πριν είναι και τώρα, η συνταγή ήταν λάθος. Πριν πετάξεις τα χαλασμένα χρειάζεται να τα ξεχωρίσεις αλλιώς μένεις χωρίς υλικά και το μόνο που μπορείς να μαγειρέψεις είναι αέρας κοπανιστός. Δεν πετάς τα καλά μαζί με τα χαλασμένα. Πετάς τα σαπουνόνερα αλλά κρατάς το μωρό. Και αλλάζεις την συνταγή! Όποιος στην κουζίνα θέλει να συνεχίσει με την παληά συνταγή απολύεται, οι πρόθυμοι και ικανοί να εφαρμόσουν την καινούρια, μένουν. Η εμπειρία τους από την κουζίνα θα είναι χρήσιμη.
Είναι βέβαια μεταφορά που παραπέμπει σε κόπο, σε προσπάθεια, σε δυσκολίες, σε κίνδυνο αποτυχίας. Αυτό είναι λόγος για να μην αρέσει. Είναι και λόγος για να είναι σωστή. Όποιος νομίζει ότι μπορεί να έχει νόστιμο φαγητό χωρίς κόπο, ας ξαναδοκιμάσει. Για μένα, μια φορά κάθε τριάντα χρόνια είναι πολύ._
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου