Ήταν μια φορά κι έναν καιρό, μια ομάδα κατασκηνωτών με τον αρχηγό τους. Είχαν βρεθεί σε δύσκολη θέση καταμεσής του δάσους, το τι και πώς μεγάλη και πολύπλοκη ιστορία που ο καθένας την θυμάται διαφορετικά, οπότε ευτυχώς που δεν μας αφορά σ' αυτή την διήγηση. Προέκυψαν τέλος πάντων δυσκολίες στην τροφοδοσία, και ο αρχηγός αποφάσισε να κάνουν μια δύσκολη διαδρομή για να εξασφαλίσουν τα απαραίτητα για την επιβίωση.
Οι κατασκηνωτές απρόθυμα και με πολλές διαμαρτυρίες, τι να κάνουν αρχηγός ήταν, τον ακολούθησαν. Άλλοι γρίνιαζαν ότι ο δρόμος είναι επικίνδυνος, άλλοι αντιδρούσαν ότι κάποιοι δεν θ' αντέξουν, άλλοι υποστήριζαν τον στόχο αλλά όχι την διαδρομή, άλλος πεινούσε, άλλος νύσταζε, άλλος ήθελε να τον μεταφέρουν, άλλος δεν ήθελε να μεταφέρει τίποτα, άλλος ήθελε να ξεκουραστεί, άλλος ήθελε να στρίψει, ο καθένας το μακρύ του και το κοντό του και άκρη εύκολα δεν έβγαινε. Ο αρχηγός σταθερός. "Είμαι αρχηγός σας" απαντούσε σε κάθε αντίρρηση με αυτοπεποίθηση "και ξέρω τι κάνω! Ακολουθείστε με και θα δείτε ότι το πρόβλημα θα λυθεί!".
Η πορεία συνεχιζόταν, μα φως δεν φαινόταν στον ορίζοντα. Όλο και πιο τραχειά τα βράχια, όλο και πιο απότομες οι ανηφοριές, όλο και περισσότερες οι κακουχίες, όλο και πιο απόκρυμνα τα μονοπάτια και φυσικά, όλο και περισσότερες οι αντιδράσεις και οι φωνές "δεν πάμε καλά". Ο αρχηγός απτόητος! "Αρχηγός σας είμαι, οφείλετε να με εμπιστευθείτε! Εμπιστευθείτε με λίγο ακόμα και δεν θα χάσετε! Ξέρω τι κάνω! Λίγο ακόμα και φθάνουμε στον προορισμό μας. Η αποστολή μας είναι δύσκολη, αλλά γνωρίζω καλά πού σας οδηγώ".
Τέλος πάντων, μην τα πολυλογώ, το σενάριο αυτό συνεχιζόταν για πολύ. Όπως πύκνωναν τα δένδρα και η πείνα, έτσι αραίωνε όχι μόνο η ελπίδα και τα τρόφιμα, αλλά και η συνοχή της ομάδας και η πίστη στον αρχηγό. Εκείνος απτότητος. "Κουράγιο, λίγο ακόμα. Σας είχα προειδοποιήσει ότι τα πράγματα θα είναι άσχημα. Μην χάνετε το κουράγιο σας τώρα. Σας βεβαιώνω ότι ξέρω τι κάνω, κλπ.".
Βέβαια πολλοί δεν θυμόντουσαν να τους έχει προειδοποιήσει, αντιθέτως, ότι θα είναι μια ωραία περιπέτεια και ευχάριστη θυμόντουσαν ότι είχε υποσχεθεί. "Μετά μας τά' πες για τα δύσκολα!" φώναζαν, εννοώντας μετά που έγινε αρχηγός. "Πριν άλλα μας έλεγες!". "Ναι, εντάξει", τα μασούσε εκείνος, "αλλά κι εμένα με παραπληροφόρησαν, οπότε αναγκαστικά αλλάζουν τα σχέδια. Το ζήτημα τώρα είναι να κάνουμε το καλύτερο που μπορούμε με την υπάρχουσα δυσκολία!". "Μα δεν πάμε καλά από δω, τα ξέρουμε τα μέρη και δεν υπάρχει διέξοδο!", φώναζαν διάφοροι. "Μην ανησυχείτε, ξέρω τι κάνω!", μόνιμη επωδός του αρχηγού, "έχω κανονίσει να μας βοηθήσουν."
Με τα πολλά, ταλαιπωρημένη, κουρασμένη, με πεσμένο ηθικό και πιο δύσθυμη από ποτέ, φτάνει η ομάδα σ' ένα οριακό σημείο. Μπροστά είχε μια γέφυρα από σχοινί, που κρεμόταν πάνω από ένα βαθύ φαράγγι, τόσο βαθύ, που το νερό του ποταμού που όλοι έβλεπαν κάτω με δυσκολία, ούτε που ακουγόταν. Απέναντι, στην άλλη μεριά του φαραγγιού, κάποιοι ακόμα την έδεναν την γέφυρα. Κρύος ιδρώτας του έλουσε όλους, κρατάει αυτή η γέφυρα, είναι καλό το σχοινί, πρόλαβαν να την δέσουν, πόσους χωράει ταυτόχρονα, χιλιάδες ερωτήματα περνούσαν στο μυαλό της ομάδας, άλλα στον καθένα. Αριστερά και δεξιά πυκνό δάσος, ανεξερεύνητο, κανείς δεν ήξερε ούτε αν έχει τροφή ούτε τι κινδύνους έκρυβε. Τότε τους μαζεύει ο αρχηγός και τους λέει:
"Έχω συνεννοηθεί με τους απέναντι να στερεωθεί καλά η γέφυρα και, όπως βλέπετε, αυτό κάνουν. Την έστησαν κάπως βιαστικά, πιστεύω όμως πως θα κρατήσει τελικά. Όμως έχω βαρεθεί την γρίνια σας και δεν αντέχω άλλο ούτε τις διαμαρτυρίες σας ούτε τις συνεχείς αμφισβητήσεις. Αφού το θέλετε έτσι, εντάξει. Είναι καιρός να αναλάβει επιτέλους ο καθένας τις ευθύνες του. Αποφάσισα λοιπόν να ψηφίσουμε και θα κάνουμε όλοι ό,τι πει η πλειοψηφία. Λοιπόν, ποιός θέλει να περάσουμε και ποιός όχι;"
Βέβαια πολλοί δεν θυμόντουσαν να τους έχει προειδοποιήσει, αντιθέτως, ότι θα είναι μια ωραία περιπέτεια και ευχάριστη θυμόντουσαν ότι είχε υποσχεθεί. "Μετά μας τά' πες για τα δύσκολα!" φώναζαν, εννοώντας μετά που έγινε αρχηγός. "Πριν άλλα μας έλεγες!". "Ναι, εντάξει", τα μασούσε εκείνος, "αλλά κι εμένα με παραπληροφόρησαν, οπότε αναγκαστικά αλλάζουν τα σχέδια. Το ζήτημα τώρα είναι να κάνουμε το καλύτερο που μπορούμε με την υπάρχουσα δυσκολία!". "Μα δεν πάμε καλά από δω, τα ξέρουμε τα μέρη και δεν υπάρχει διέξοδο!", φώναζαν διάφοροι. "Μην ανησυχείτε, ξέρω τι κάνω!", μόνιμη επωδός του αρχηγού, "έχω κανονίσει να μας βοηθήσουν."
Με τα πολλά, ταλαιπωρημένη, κουρασμένη, με πεσμένο ηθικό και πιο δύσθυμη από ποτέ, φτάνει η ομάδα σ' ένα οριακό σημείο. Μπροστά είχε μια γέφυρα από σχοινί, που κρεμόταν πάνω από ένα βαθύ φαράγγι, τόσο βαθύ, που το νερό του ποταμού που όλοι έβλεπαν κάτω με δυσκολία, ούτε που ακουγόταν. Απέναντι, στην άλλη μεριά του φαραγγιού, κάποιοι ακόμα την έδεναν την γέφυρα. Κρύος ιδρώτας του έλουσε όλους, κρατάει αυτή η γέφυρα, είναι καλό το σχοινί, πρόλαβαν να την δέσουν, πόσους χωράει ταυτόχρονα, χιλιάδες ερωτήματα περνούσαν στο μυαλό της ομάδας, άλλα στον καθένα. Αριστερά και δεξιά πυκνό δάσος, ανεξερεύνητο, κανείς δεν ήξερε ούτε αν έχει τροφή ούτε τι κινδύνους έκρυβε. Τότε τους μαζεύει ο αρχηγός και τους λέει:
"Έχω συνεννοηθεί με τους απέναντι να στερεωθεί καλά η γέφυρα και, όπως βλέπετε, αυτό κάνουν. Την έστησαν κάπως βιαστικά, πιστεύω όμως πως θα κρατήσει τελικά. Όμως έχω βαρεθεί την γρίνια σας και δεν αντέχω άλλο ούτε τις διαμαρτυρίες σας ούτε τις συνεχείς αμφισβητήσεις. Αφού το θέλετε έτσι, εντάξει. Είναι καιρός να αναλάβει επιτέλους ο καθένας τις ευθύνες του. Αποφάσισα λοιπόν να ψηφίσουμε και θα κάνουμε όλοι ό,τι πει η πλειοψηφία. Λοιπόν, ποιός θέλει να περάσουμε και ποιός όχι;"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου