Η συλλογική ευφυία χρειάζεται και συλλογική μνήμη

Ας κρατήσουμε στην μνήμη μας το συναίσθημα που είχαμε τις ώρες που νομίζαμε ότι η επιλογή ήταν Πετσάλνικος.

Ας θυμηθούμε πόσο, μα πόσο κοντά φτάσαμε σ' αυτό. Ας μην ξεχάσουμε ότι του προτάθηκε. Κι ότι, που για μένα είναι πιο ενδεικτικό, δέχτηκε! Κι ότι πριν απ' αυτόν προτάθηκε στον Κακλαμάνη. Κι ότι δέχτηκε κι αυτός! Ας θυμηθούμε το διάγγελμα της "πολύ θεσμικής επιλογής". Και την δήλωση "...εμένα το πρόβλημά μου δεν είναι τα πρόσωπα...". Ας εγγράψουμε κάπου αυτό το συναίσθημα της άκρας αδυναμίας να αποφύγουμε την σύγκρουση που έρχεται σε αργή κίνηση στο όχημα που βρισκόμαστε μέσα. Την προσπάθεια μεσ' την απελπισία μας ότι μπορεί να γίνει κάτι λογικό σ' αυτή την χώρα. Και ότι όντως κάναμε κάτι και θεσμικά και ως κοινωνία των πολιτών, έστω και τελευταία στιγμή!  Και την ανακούφιση των πρώτων δηλώσεων Παπαδήμου.

Ας τα εγγράψουμε όλ' αυτά κάπου που ... πιάνει μελάνι!

Φοβάμαι ότι είναι αναμνήσεις που θα μας χρειαστούν πολύ συχνά τις μέρες που έρχονται...