ΔΗΜΑΡ : Ο ευγενής λαϊκισμός

Ως κάποιος που επένδυσε πολλές ελπίδες στην Δημοκρατική Αριστερά του κ. Κουβέλη, για έναν μη λαϊκίστικο και εντός πραγματικότητας Αριστερό πολιτικό λόγο επιτέλους στην πολιτική μας ζωή, αισθάνομαι την ανάγκη να διευκρινίσω:

Λαϊκισμός είναι η πρόκληση και διαχείριση προσδοκιών του λαού εκτός πραγματικότητας, για ίδιον όφελος.

Η ΔΗΜΑΡ μπορεί να θεωρεί "γενναιότητα" ότι μιλά για ευρωπαϊκή πορεία και υπέρ Ευρώ, για ανάληψη κυβερνητικών ευθυνών, για μείωση του δημοσίου, κλπ. Όντως συνιστά η ρητορική αυτή πρόοδο έναντι της αριστερής ρητορείας του δένδρου που αντί φρούτων παράγει χρήματα, που έχουμε μέχρι τώρα συνηθίσει στην Ελλάδα και έχει δικαίως χαρακτηριστεί ως "παλαβή". Περιμένω όμως ακόμα, με κρατημένη την αναπνοή, το πρώτο συγκεκριμένο μέτρο που η ΔΗΜΑΡ θα στηρίξει, αποδεικνύοντας έτσι ότι όντως εννοεί την λογική ρητορική της. Μάταια. Και κοντεύω να σκάσω.

Αντ' αυτού, βρέθηκα μπροστά στην πολύ απογοητευτική αποκάλυψη ότι ο κ. Κουβέλης, ενώ απέκρυψε ακόμα και από τους στενούς του συνεργάτες, και από τους πολίτες βέβαια, την βολιδοσκόπηση από τον πρωθυπουργό Παπαδήμο, αν θα ενδιαφερόταν να συμμετάσχει στην Κυβέρνηση Συνεργασίας, διακηρύττει εκ των υστέρων (και εκ του ασφαλούς;) ότι δεν απορρίπτει την ανάληψη κυβερνητικών ευθυνών. Αυτό δυστυχώς θέτει εν αμφιβόλω ακόμα και το ήθος της διαχείρισης της εξουσίας από τον κ. Κουβέλη προσωπικά. Το ύφος του βέβαια παραμένει αυτό που έχουμε μάθει να εκτιμούμε, αλλά φθάνει αυτό; Αυτό που μας έλειπε στην Ελλάδα είναι κάποιος για να προσφέρει στον λαϊκισμό σοβαρό πρόσωπο και ευγενή λόγο;

Θυμίζω στον σεβαστό κ. Κουβέλη ότι το "λεφτά υπάρχουν" πρόσθεσε ψήφους στον Γιώργο Παπανδρέου, του αφαίρεσε όμως ταυτόχρονα σχεδόν κάθε δυνατότητα αποτελεσματικής παρέμβασης στα ουσιώδη προβλήματα της χώρας.

Μπορεί η τακτική αυτή δημοσκοπικά να αποδίδει στην ΔΗΜΑΡ, και μάλιστα ανέλπιστα καλά προς το παρόν. Αν ο λαϊκισμός δεν απέδιδε άλλωστε, δεν θα υπήρχε. Αναρωτιέμαι όμως, σε τι ακριβώς διαφέρει απ' αυτό που χρόνια τώρα, μ' εκτίμηση και προσοχή, ακούμε τον κ. Κουβέλη να καταδικάζει στο Ελληνικό πολιτικό σύστημα; Και σε τι ακριβώς μας ωφελεί; Σε τι βοηθάει να είναι η ΔΗΜΑΡ υπέρ της παραμονής στο Ευρώ, όταν ταυτόχρονα απορρίπτει τον μόνο δρόμο που το καθιστά δυνατό, και όταν οι εναλλακτικές που προτείνει είναι του τύπου "καλύτερα υγιής, πλούσιος και όμορφος παρά άρρωστος, φτωχός και άσχημος"; Μήπως το μόνο που πετυχαίνει είναι να δημιουργεί και να διαχειρίζεται εκτός πραγματικότητας προσδοκίες του λαού, για ίδιον όφελος;

Για του λόγου το αληθές, παραθέτω ολόκληρο, εξαιρετικό άρθρο του Μάνου Ματσαγγάνη, Η ευθύνη της "αριστεράς της ευθύνης", ο οποίος για λόγους παρόμοιους μ' αυτούς που με απασχολούν εδώ, αποχώρησε από την Κεντρική Επιτροπή της ΔΗΜΑΡ.

'

Η ευθύνη της "αριστεράς της ευθύνης"

Η Δημοκρατική Αριστερά στην αποψινή ψηφοφορία θα καταψηφίσει τη δανειακή σύμβαση, όπως καταψήφισε το μεσοπρόθεσμο και το μνημόνιο. Μάλιστα, με δήλωση του προέδρου της, ακόμη και εάν η έγκριση της δανειακής σύμβασης εξαρτηθεί από τις ψήφους των βουλευτών της ΔΗΜΑΡ, το κόμμα θα πάρει την ευθύνη της απόρριψής της. Όπως όλοι ξέρουμε, εάν όντως συμβεί κάτι τέτοιο, η χώρα μας δεν θα γυρίσει ακριβώς στη νεολιθική εποχή, αλλά θα έχει κάνει μια καλή αρχή.

Επειδή παραμένω μέλος της ΔΗΜΑΡ, νοιώθω την ανάγκη να πω τα εξής.

Εάν απόψε η δανειακή σύμβαση εγκριθεί, θα αισθανθώ ανακούφιση. Το νέο μνημόνιο δεν με ενθουσιάζει. Αλλά θα μας δώσει λίγο ακόμη χρόνο (και λίγο ακόμη χρήμα) μήπως πετύχουμε όλα όσα δεν καταφέραμε μέχρι τώρα. Να μάθουμε να ζούμε μέσα στο όριο των δυνατοτήτων μας (αφού έτσι κι αλλοιώς εκτός από την τρόικα δεν μας δανείζει κανείς). Μοιράζοντας τις αναπόφευκτες θυσίες δίκαια (αρχίζοντας από τους ευνοημένους της προηγούμενης περιόδου). Δίνοντας προοπτική στους νέους ανθρώπους. Προστατεύοντας τους φτωχούς και τους αδύναμους. Κάνοντας αυτό που μας αναλογεί για να γίνει η Ελλάδα μια χώρα με λιγότερη διαφθορά, λιγότερη ασυδοσία, λιγότερη βία.

Προς τιμήν της η ΔΗΜΑΡ μίλησε εγκαίρως για "ισοδύναμα" - δηλ. για μέτρα που μειώνουν τα ελλείμματα όσο αυτά που προτείνει η τρόικα, αλλά δικαιότερα. Μόνο που έκτοτε δεν υιοθέτισε ούτε ένα από όσα τέτοια μέτρα πρότειναν πολλοί από εμάς. Εν τω μεταξύ, σήμερα πλέον για "ισοδύναμα" μιλούν όλοι, από τον Καρατζαφέρη και το Σαμαρά έως τον Βενιζέλο και τον Παπανδρέου.

Ωραία λοιπόν: ας μιλήσουμε για ισοδύναμα. Ποιος φταίει που ακόμη και τώρα, ένα βήμα πριν την καταστροφή, υπουργοί και βουλευτές διορίζουν ψηφοφόρους τους και εξυπηρετούν πελάτες τους; Ποιος φταίει που παρά τις περικοπές οι δαπάνες μισθοδοσίας του κράτους δεν μειώνονται; Ποιος φταίει που οι μεταρρυθμίσεις δεν γίνονται, ή αν γίνονται δεν εφαρμόζονται; Ποιος φταίει που η φοροδιαφυγή οργιάζει; Ποιος φταίει που χρήματα για επιδόματα ανεργίας δεν βρίσκουμε, αλλά 605 εκατ. ετησίως για τη ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ ναι. Ποιος φταίει που γιατροί, δικηγόροι, μηχανικοί και δημοσιογράφοι εξαιρούνται από το νέο ασφαλιστικό; Ποιος φταίει που τα επικουρικά ταμεία με 3%+3% εισφορά δίνουν σύνταξη 45% του μισθού (και μετά ζητάνε επιχορήγηση);

Όχι πάντως η τρόικα: όλα αυτά μας τα πρότεινε από την αρχή. Τα απορρίψαμε εμείς - δηλ. τα κόμματα που ψηφίζουμε, τα συνδικάτα που φτιάξαμε, οι συντεχνίες που ανεχθήκαμε, τα κανάλια που βλέπουμε. Και τώρα μας φταίνε πάλι οι ξένοι.

Τι θα γίνει εάν απόψε η δανειακή σύμβαση απορριφθεί; Κάποιοι θα τρίβουν τα χέρια τους. Θα αγοράσουν τη χώρα στις εκπτώσεις, με μαύρα χρήματα που πρόλαβαν να βγάλουν στο εξωτερικό. Θα κάνουν μπίζνες με το ίδιο πολιτικό προσωπικό, πάνω στα ερείπια. Κάποιοι άλλοι θα σηκώσουν τις σημαίες τους (κόκκινες ή μαύρες) και θα ξαναπροβάρουν τη φαντασίωση της εξέγερσης. Όλοι οι υπόλοιποι - και είμαστε πολύ περισσότεροι - θα δυστυχήσουμε.

Και σε αυτό η "αριστερά της ευθύνης" θα είναι συνυπεύθυνη.

Όχι στο όνομά μου.

'