Τρίτη 22 Μαρτίου 2016

Βομβιστική επίθεση στις Βρυξέλλες

Αισθανόμουν ανέκαθεν πολύ τυχερός που δεν γνώρισα πόλεμο στην πατρίδα μου σ' ολόκληρη την ζωή μου που, ήδη, δεν είναι μικρή.

Παραμένω τυχερός αναμφίβολα, και μάλιστα πολύ. Μα έχω αρχίσει ν' αναρωτιέμαι μήπως η αίσθηση ότι δεν έχω γνωρίσει πόλεμο είναι λάθος.

Κάθε γενιά μέχρι τώρα έχει τον πόλεμό της. Ο πόλεμος της ανοιχτής φιλελεύθερης κοινωνίας, πατρίδα μου κι αυτή, με την πιο σκοτεινή από τις μορφές της αυταναφορικής σκέψης

"είμαι τόσο πεπεισμένος για το δίκιο μου που αισθάνομαι ότι είναι θεμιτό (ή, ακόμα χειρότερα, καλό, ή ακόμα χειρότερα, ηθική μου υποχρέωση) να καταστρέψω ζωές και μάλιστα μαζικά και μάλιστα άσχετων",

δείχνει να βρίσκεται στην αρχή του, και να πρόκειται να διαρκέσει πολύ. Μήπως τελικά δεν την γλίτωσε ούτε η δική μου γενιά; Μήπως είναι αυτός ο δικός μας πόλεμος;

Θα έχει πολύ άσχημες στιγμές και κρίσιμες, σαν την σημερινή, κι ακόμα πολύ χειρότερες φοβάμαι. Μα για την τελική έκβαση είμαι αισιόδοξος. Η ανθρωπότητα προχωρά μέσα κι από τις υπαναχωρήσεις της που προκαλούν καινούριους αγώνες.

Το ερώτημα ποιός θυσιάζεται σ' αυτούς και ποιός επωφελείται των θυσιών των άλλων που πάντα το εύρισκα τόσο δύσκολο, επανέρχεται πάλι σήμερα τόσο έντονο όσο πάντα και ισχύει στο ακέραιο για όλα τα θύματα των Βρυξελλών, νεκρούς, τραυματίες και τους αγαπημένους τους.

Σε όλους όσους έχουν τώρα να ζήσουν μ' αυτό,

Κουράγιο.