Η αδικία της αυτοδικίας, την αυθαιρεσία, ω υποκρισία

Αυτοί που αυτοδικούν, με γιαούρτια, με πέτρες, με λοστούς ή οτιδήποτε άλλο τους βολεύει, μικρή διαφορά κάνει, εναντίον του Χατζηδάκη, του Πάγκαλου, του Αλαβάνου, του Καστανίδη, της Μπακογιάννη ή οποιουδήποτε άλλου κρίνουν, καμμία διαφορά δεν κάνει, προφανώς θεωρούν ότι ο σκοπός τους αγιάζει τα μέσα τους.

Τι έχουν λοιπόν να προσάψουν σ' αυτούς εναντίον των οποίων στρέφονται; Ούτε ο Πάγκαλος ούτε η Μπακογιάννη ούτε κάποιος άλλος μπορεί να έκανε κάτι χειρότερο από το να θεωρήσει κι αυτός ότι ο σκοπός του αγιάζει τα μέσα του... Κι ο χειρότερος εγκληματίας δεν κάνει κάτι άλλο απ' αυτό. Κι ο Al Kapone αυτό έκανε και, όπως όλοι οι αυθαιρετούντες ανεξαιρέτως, αισθανόταν κι αυτός ότι οι πράξεις του ήταν δικαιολογημένες από τις περιστάσεις. Αν το σκεπτικό "ο σκοπός μου αγιάζει τα μέσα μου" είναι καλό σκεπτικό, όλα επιτρέπονται και κανείς δεν είναι ένοχος για οτιδήποτε ποτέ! Κι αυτοί που το επικαλούνται, με την πράξη της επίκλησης και μόνο, αθωώνουν εκείνους εναντίον των οποίων στρέφονται. Και μάλιστα από κάθε πιθανό έγκλημα!

An African American victim of a 1928 lynching. Between 1880 and 1930, an estimated 2,400 black men, women, and children were killed by lynch mobs.

LIBRARY OF CONGRESS

Το ίδιο ισχύει και γι' αυτούς που χαίρονται με τις επιθέσεις και τις επικροτούν, το ότι δεν συμμετέχουν μικρή διαφορά κάνει κι αυτό, ως προς τον σεβασμό των δημοκρατικών θεσμών. Και γι' αυτούς που μιλάνε για κρεμάλες και γκιλοτίνες.  Ξεχνούν προφανώς πως οι κρεμάλες και οι γκιλοτίνες δεν γράφουν επάνω ονόματα και ταιριάζουν σ' όλους τους λαιμούς ανεξαιρέτως. Ποιός θα κρεμαστεί τους φαίνεται ερώτημα με εύκολη απάντηση. Μα..., όποιος νομίζουν αυτοί φυσικά, σιγά το δύσκολο! Ή εναλλακτικά, υιοθετούν την ρατσιστική προσέγγιση της καταδίκης χαρακτηριστικού αντί πράξεων, "όλοι οι .....", συμπληρώνουν κατά βούλησιν. Πάντα κάποια ομάδα στην οποία δεν ανήκουν οι ίδιοι βέβαια! Και, δεν βαριέσαι, κι αν είναι και κάποιος που δεν του αξίζει, τι να κάνουμε, ας πρόσεχε. Ας πρόσεχε εκείνος γιατί "εμείς" δεν είμαστε για τέτοια κούραση... Εμείς κουραζόμαστε πολύ να αγωνιζόμαστε για την δημοκρατία... Δεν ξέρουν τι σημαίνει δημοκρατία. Δεν έχουν καταλάβει γιατί η δημοκρατία αποκλείει την κρίση την ατομική ή μικρών ομάδων και ασκεί κρίση αποκλειστικά μέσω θεσμών. Παραβλέπουν όλοι αυτοί ότι χωρίς δημοκρατικές διαδικασίες, χωρίς σεβασμό στους θεσμούς, μπορεί να είναι το δικό τους κεφάλι που, χωρίς καλό λόγο, θα κυλήσει ξαφνιασμένο ξαφνικά.

Πώς ο καθένας μας δικαιολογεί και παραλλάσσει την αυθαιρεσία του, και μάλιστα στο όνομα της δημοκρατίας, είναι τελείως αδιάφορο. Παραμένει αυθαιρεσία παρ' όλες τις δικαιολογίες και παρ' όλες τις παραλλαγές! Σημαντικό είναι να σεβόμαστε όλοι την δημοκρατία παραιτούμενοι από την αυθαιρεσία μας. Αυτό και μόνο σημαίνει δημοκράτης άλλωστε, που δεν είναι καθόλου όρος που προσφέρεται για ανέξοδο αυτοπροσδιορισμό. Όποιος τον διεκδικεί ας κάνει και τον κόπο να τον κερδίζει!

Σε εποχές μάλιστα κρίσης, όπως αυτή που περνάμε, χρειαζόμαστε την δημοκρατία μας περισσότερο και οι κίνδυνοι που διατρέχει είναι μεγαλύτεροι, άρα χρειάζεται να την φροντίζουμε πολύ προσεκτικότερα. Η αυτοδικία, αντίθετα απ' αυτό που χρειάζεται, την φθείρει και μεγαλώνει αισθητά τα ήδη σοβαρά θεσμικά της ελλείμματα. Οι "αγωνιστές" αυτοί, αγωνίζονται υπέρ της αυθαιρεσίας τους και εναντίον της δημοκρατίας μας, όχι υπέρ της.

Είμαι αναφανδόν κατά της βίας, πάντα. Για τους "δημοκράτες" γιαλαντζί της ελληνικής πραγματικότητας, πώς τυχαίνει έτσι κάθε φορά και η βία "των άλλων" είναι πάντα απεχθής φασισμός αντίθετα με την "δική μας" βία που είναι πάντα αξιοθαύμαστη επανάσταση. Στις δημοκρατίες η "διάκριση" αυτή, δεν είναι φυσικά παρά ένα ακόμα προκάλυμμα αυθαιρεσίας, και γι' αυτό το μονοπώλιο της βίας ανατίθεται στο κράτος, και τίθεται υπό αυστηρούς θεσμικούς περιοριστικούς όρους και ασφαλιστικές δικλείδες. Στην Ελλάδα αντίθετα, όσο πιο "δημοκράτης" δηλώνει κάποιος, τόσο περισσότερο απεχθάνεται την κρατική βία και τόσο ευκολότερα δικαιολογεί την ατομική ή την ομαδική, ένα κι αυτό από τα πολλά και μεγάλα δημοκρατικά ελλείμματα της κοινωνίας μας.

Με εξαίρεση λοιπόν την θεσμικά κατοχυρωμένη βία, είμαι εναντίον της πάντα. Χωρίς εξαιρέσεις. Είμαι ακόμα περισσότερο κατά της βίας των υποτιθέμενων "ακτιβιστών υπέρ της δημοκρατίας". Γιατί, αυτή ειδικά, εκτός από βία είναι και υποκρισία.