Το διάβασαν το μνημόνιο ή δεν το διάβασαν;

Καθόλου δεν με παραξένεψε ότι υπάρχουν υπουργοί που δεν διάβασαν το μνημόνιο. Ήμουν εξ αρχής σίγουρος ότι ελάχιστοι το διάβασαν από τους υπουργούς που το υποστήριξαν, και ακόμα λιγότεροι από τους βουλευτές που το ψήφισαν. Είμαι βέβαιος ότι πολλοί που αντιδρούν "και καλά" με έκπληξη στις δηλώσεις Χρυσοχοϊδη, πολιτικοί φίλοι και αντίπαλοί του, διάβασαν ακόμα λιγότερο από τον ίδιο, και χωρίς να έχουν και την δική του πίεση χρόνου!

Το πιο ενδιαφέρον είναι ότι δεν το βρίσκω και πρόβλημα!

Το μνημόνιο δεν ψηφίστηκε γιατί αυτά που έγραφε ήταν αποδεκτά. Όλοι ξέραμε ότι οι όροι του ήταν απαράδεκτοι. Ταυτόχρονα γνωρίζαμε ότι η εναλλακτική, εκεί που είχαν οδηγηθεί τα πράγματα, ήταν αδιανόητη, και χρόνος δεν υπήρχε ούτε για διαπραγμάτευση ούτε για βελτίωση. Ανεξαρτήτως όρων, όταν πια υπογράφτηκε, καλώς υπογράφτηκε.

Το πρόβλημα λοιπόν δεν είναι ότι υπογράφτηκε, μετά αναγνώσεως ή άνευ. Το πρόβλημα είναι ότι δεν τηρήθηκε ούτε στους όρους του που αφορούσαν σε μέτρα που και χωρίς μνημόνιο ήταν απαραίτητο να ληφθούν, και θα χρειαζόταν να έχουν ληφθεί ήδη από την δεκαετία του '90.

Το πρόβλημα ήταν ότι δεν έγινε καν απόπειρα να τηρηθεί, ούτε γι' αυτούς τους όρους του που ήταν απαραίτητο να τηρηθούν. Το πρόβλημα ήταν ότι αυτό έγινε από πολλούς "υπευθύνους" με πλήρη συνείδηση. Και, συνειδητά και πάλι, την αποτυχία μετά, την κάθε επόμενη αποτυχία, την χρέωναν στο μνημόνιο!

Όπως θα θυμούνται κάποιοι, οι ίδιοι οι δανειστές βελτίωσαν στην συνέχεια τους όρους, όταν προέκυψε  ότι δεν ήταν δυνατόν να τηρηθεί το μνημόνιο. Όλες του οι παράμετροι, τα επιτόκια, οι χρόνοι αποπληρωμής, τα ποσά, το ίδιο το χρέος τώρα, έχουν πλήρως ανατραπεί προς όφελος της Ελληνικής πλευράς, σε μια αλυσίδα αναθεωρήσεων! Αντί ενεργοποίησης απεχθών όρων, με κάθε αποτυχία, όχι επίτευξης στόχων αλλά έστω στοιχειώδους προόδου, οι όροι βελτιώνονταν! Πόσες φορές "ανοίχθηκαν" τα κλειστά επαγγέλματα τα τελευταία 2 χρόνια, αυτά που τώρα πάλι χρειάζεται να ανοίξουν, έχω χάσει το μέτρημα. Πρέπει να είναι κάτι σαν 10 ανακοινώσεις με συγκεκριμένη δέσμευση και προθεσμία, και 4 νομοσχέδια ψηφισμένα. "Ολημερίς τα άνοιγαν το βράδυ ξανακλείναν"!

Το ζητούμενο από το μνημόνιο λοιπόν, εξ αρχής δεν ήταν ούτε οι ακριβείς του όροι, ούτε η πιστή τήρησή τους. Ήταν η αξιοποίησή του για εξυγίανση και εξορθολογισμό της οικονομίας και του πολιτικού συστήματος, χωρίς δραματική χειροτέρευση του επιπέδου ζωής μας. Ήταν να αξιοποιηθεί για να αποδείξει στους δανειστές ότι αξίζουμε την βοήθεια που, με δισταγμό μεν και με υστεροβουλία, αφειδώς όμως μας πρόσφεραν, ώστε να έχουμε πολιτικά επιχειρήματα για να ζητήσουμε βελτίωση των όρων.

Αυτό καταλογίζω στην κυβέρνηση Παπανδρέου, και στον κ. Χρυσοχοϊδη προσωπικά! Ότι δεν αξιοποίησαν την ευκαιρία αυτή. Έδρασαν με μόνη φιλοδοξία την σωτηρία του πελατειακού συστήματος. Τους προσφέρθηκε ένα εργαλείο για να διορθώσουν το κατεστραμένο μηχάνημα. Δεν ήταν το τέλειο εργαλείο, ήταν όμως βέβαιο ότι η βοήθεια θα συνεχιζόταν και με βελτιώσεις του, και με πρόσθετα εργαλεία. Αντί να το αξιοποιήσουν όσο καλύτερα γινόταν, πούλησαν το εργαλείο για να συνεχίσουν να ταϊζουν τους κομματικούς στρατούς, χωρίς να μπορούν να δουν έστω και 3 μήνες μπροστά στο μέλλον, ακόμα και αυτών των ίδιων των στρατών. Και χρέωσαν την αλυσίδα των δικών τους αποτυχιών στο μνημόνιο.

Στο δικό μου βιβλίο, σ' αυτό είστε υπόλογος κ. Χρυσοχοϊδη. Απολογηθείτε γι' αυτό, και όχι για τα βραδυνά σας αναγνώσματα! Και όχι μόνο εσείς...