Ο Νόμος του Ισχυροτέρου και άλλοι Θεσμοί

Όλη η προσπάθεια του ανθρώπινου θεσμικού πολιτισμού είναι να ξεφύγουμε από τον "Νόμο του Ισχυροτέρου" προς ένα πεδίο όπου ο ανταγωνισμός ακολουθεί κανόνες που είναι ουδέτεροι. Δηλαδή ίδιοι για όλους. Δηλαδή δεν εξαρτώνται από το πρόσωπο για το οποίο εφαρμόζονται.

Έχει γίνει πρόοδος. Αισθητή πρόοδος από τότε που είμασταν πρωτόγονοι.

Ταυτόχρονα, είναι ζήτημα αν και οι πιο προοδευμένες κοινωνίες έχουν ξεπεράσει σε επιτυχία το 50%.

Αυτού που γίνεται, όχι του τέλειου.

Στην Ελλάδα είμαστε πολύ παρακάτω.

Πολύ όμως.

Κι όμως καλύτερα από τους περισσότερους ανθρώπους που έχουν ζήσει. Κι από τους περισσότερους από τους ανθρώπους που ζουν.

Εκλογή μου στη ΚΕ της Δράσης

Η υποστήριξη της υποψηφιότητάς μου για την Κεντρική Επιτροπή της Δράσης, ξεπέρασε τις προσδοκίες μου.

Ευχαριστώ πολύ όλους, τα μέλη, τους συνέδρους, τους φίλους, ζωντανούς και διαδικτυακούς. Για την τιμή και την εμπιστοσύνη.

Αισθάνομαι χαρούμενος.

Και αγχωμένος.

ΥΓ. Αναλυτικά τα αποτελέσματα των εκλογών της ΚΕ.

Είμαι υποψήφιος για την Κεντρική Επιτροπή της Δράσης

Φίλοι μέλη της Δράσης και Σύνεδροι,

Ανακοινώνω κι εγώ με χαρά την υποψηφιότητά μου για την Κεντρική Επιτροπή της Δράσης.

Θέλω να ευχαριστήσω κι απ' αυτό το βήμα εκείνους που, σε ανύποπτο χρόνο, δημιούργησαν την Δράση. Κι εκείνους που, σε δύσκολους καιρούς, την κράτησαν και την κρατούν ζωντανή.

Ήμουν σ' αυτούς που μέχρι πριν λίγο καιρό πίστευαν στην "εκ των ων ουκ άνευ" ενοποίηση του Μεταρρυθμιστικού Χώρου. Τώρα πιστεύω ότι η Δράση είναι "the only game in town". Συγχαρητήρια και ευχαριστίες ανήκουν γι' αυτό στον Πρόεδρο Αντύπα Καρίπογλου. 

Αν και έγινα μέλος πρόσφατα, η επαφή μου με την Δράση έχει ήδη κάποια ιστορία. Συμμετείχα ως ανεξάρτητος υποψήφιος στις εκλογές του Μαΐου 2012, στην Β' Αθηνών. Εμπειρίες απ' αυτή την ωραία περιπέτεια, που περιέχουν και σύντομο βιογραφικό, μπορείτε να βρείτε εδώ: http://goo.gl/7ytCE

Αυτό που θέλω να δω στο μέλλον της Δράσης είναι περισσότερη οργάνωση, αυτή που χρειάζεται το μεγάλο κόμμα που θέλουμε, και περισσότερη Δράση. Ακτιβιστική Δράση. Πολιτική και κοινωνική. Γι' αυτά θα εργαστώ αν επιλεγώ για την Κεντρική Επιτροπή.

Έχω αναλάβει ήδη πρωτοβουλίες ως προς την Πολιτική Δράση που υποστηρίζω. Έχω διατυπώσει και προωθώ όσο μπορώ τα "Δικαιώματα Φορολογουμένων" http://taxpayergr.blogspot.gr/2011/06/blog-post.html, τόσο από το ιστολόγιο http://taxpayergr.blogspot.gr, όσο και από ομάδα του Facebook https://www.facebook.com/groups/TaxPayerGr.

Περισσότερα για μένα και το πώς σκέφτομαι μπορείτε να δείτε στο ιστολόγιό μου http://crispost.blogspot.gr/, στην FB σελίδα μου, https://www.facebook.com/Christos.D.Georgiadis, και στο twitter @crispost.

Τελικά νομίζω στην Δράση αυτό που κάνουμε δεν είναι άλλο από το κόμμα που μπορούμε να ψηφίσουμε. Γι' αυτό είμαι ευγνώμων και χαρούμενος.

Καλή επιτυχία στο συνέδριο και στα επόμενα δύσκολα βήματα της Δράσης.

Αντιπαράθεση εναντίον Πολέμου

Σε τι διαφέρουν μεταξύ τους η Αντιπαράθεση από τον Πόλεμο; Πώς Διακρίνονται;

Από το πρωτόκολλο. Και τον σεβασμό σ' αυτό.

Αντιπαράθεση είναι η σύγκρουση όπου υπάρχουν κοινά αποδεκτά πρωτόκολλα που, σε γενικές γραμμές τουλάχιστον, γίνονται σεβαστά. Και παίζουν ρόλο σημαντικό στην κρίση του ποιός είναι ο τελικός ο πραγματικός νικητής.

Κλασσικό παράδειγμα αντιπαραθέσεων οι αγώνες. Ειδικά σ' αυτούς το πρωτόκολλο είναι επιπλέον πολύ αυστηρό, σαφές και λεπτομερές.

Δεν είναι σε όλες τις συγκρούσεις τα πρωτόκολλα τόσο πλήρη, όσο στους αγώνες. Ούτε ενσωματώνουν τόσο τον σεβασμό. Ακόμα και στην δικονομία, αν και θα το θέλαμε, δεν είναι, γιατί υπάρχουν οι φωτογραφικές διατάξεις. Στην πραγματική ζωή οι αντιπαραθέσεις είναι πολύ πιο "ευρέως φάσματος". Οι αγώνες είναι ακριβώς δραστικά απλουστευμένες προσομοιώσεις του κοινωνικού ανταγωνισμού. Στην πολιτική τα πρωτόκολλα, όπως είναι φυσικό, είναι ακόμα πιο θολά κι από την δικονομία. Υπάρχουν όμως, και παίζουν ισχυρό ρόλο.

Τα πρωτόκολλα δεν είναι όλα το ίδιο κατάλληλα ως υπόβαθρα αντιπαραθέσεων που είναι παραγωγικές. Η απολυταρχία, για παράδειγμα, είναι ένα πρωτόκολλο. Είναι όμως η προσέγγιση "πονάει κεφάλι κόβει κεφάλι". Οι συγκρούσεις λύνονται δια της ... εξαφάνισης. Απλώς απαγορεύονται. Όλες συνιστούν αμφισβήτηση του μονάρχη. Ως αποτέλεσμα, το αποτέλεσμα των συγκρούσεων δεν είναι παραγωγικό. Με "φωτισμένο" μονάρχη, η απόλυτη μοναρχία πάει πολύ καλά και υπάρχουν πολλά ιστορικά παραδείγματα. Τα μειονεκτήματα όμως του πρωτοκόλλου είναι πολλά και σημαντικά, κι αναπόφευκτα επικρατούν μακροπρόθεσμα. Το πρωτόκολλο της "πλειοψηφίας" είναι μια σπουδαία πρόοδος που προσπαθεί να αντικαταστήσει όλα τα πρωτόκολλα τύπου "ενός ανδρός αρχή" με άλλα καλύτερα από την πλευρά της παραγωγικότητας των συγκρούσεων.

Είναι μεγάλη και διαρκής η προσπάθεια των κοινωνιών να δημιουργήσουν "παραγωγικά" πρωτόκολλα αντιπαράθεσης, να τα επινοήσουν, να τα εγκαταστήσουν και να τα ενσωματώσουν. Ο βαθμός επιτυχίας τους είναι κι αυτός πολύ "ευρέως φάσματος". Τολμώ να πω, συμφωνώντας με προλαλήσαντες, ότι ο βαθμός επιτυχίας σ' αυτό τον τομέα είναι ο πιο ισχυρός δείκτης της γενικότερης ευημερίας μιας κοινωνίας. Ισχυρότερος ακόμα κι από την πρόσβαση σε πλουτοπαραγωγικές πηγές. Παράδειγμα χτυπητό οι πετρελαιοπαραγωγές χώρες. Μα και, στον αντίποδα, οι βορειοευρωπαϊκές.

Κι έχουν τα πετυχημένα πρωτόκολλα των αντιπαραθέσεων, ως κύριο στοιχείο, την ενσωμάτωση του σεβασμού. Δηλαδή αναγνωρίζουν πλήρως την απόλυτη ισοτιμία της συμμετοχής όλων. Δεν είναι ότι δεν κάνουν διακρίσεις μεταξύ των συμμετεχόντων. Κάνουν! Χρυσό μετάλλιο ένας μόνο παίρνει σε κάθε αγώνα 100 μέτρων. Στα πρωτόκολλα σεβασμού, η διάκριση γίνεται με βάση την αντιπαράθεση. Ως αποτέλεσμά της. Όχι πριν απ' αυτήν. Όχι στην συμμετοχή.

Πόλεμος, υπ' αυτό το πρίσμα, είναι η σύγκρουση χωρίς πρωτόκολλο. Το μόνο κριτήριο στις επιλογές είναι η βελτιστοποίηση της πιθανότητας νίκης. Ισοδύναμα, είναι οι συγκρούσεις όπου το πρωτόκολλο είναι "όλα επιτρέπονται". Δεν υπάρχει κανένας ηθμός ως προς τα μέσα. Κανένας σεβασμός. Καμμία απόπειρα γι' αυτό που οι Αγγλοσάξωνες αποκαλούν "level field", δηλαδή ίσους όρους συμμετοχής. Δεν είναι απόπειρα εντοπισμού του βέλτιστου με την οποιαδήποτε ειδική έννοια κάθε φορά (στο τρέξιμο, στην πειθώ, στα μαθηματικά, στην μουσική, στις κοινωνικές σχέσεις, στην ηγεσία.). Είναι απόπειρα πλήρους επιβολής. Σε όλα. Αποκαλείται και "ο νόμος του ισχυροτέρου", εύστοχα. Όχι του πιο δυνατού στο πάλεμα. Ούτε του πιο δυνατού στο σκάκι. Του πιο δυνατού τελεία.

Όλα τ' άλλα πρωτόκολλα, είναι αναγκαστικά πρωτόκολλα "σεβασμού", άλλα λιγότερο, άλλα περισσότερο. Ο σεβασμός είναι αυτό που στέκεται μεταξύ της αντιπαράθεσης και του πολέμου. Το μόνο. Η απάντηση επομένως στο ερώτημα πώς διακρίνεται η αντιπαράθεση από τον πόλεμο είναι: Μια σύγκρουση είναι αντιπαράθεση αν έχει ως υπόβαθρο τον σεβασμό σε πρωτόκολλο σεβασμού. Αλλιώς είναι πόλεμος.

Είναι σαφές ότι το κενό πρωτόκολλο, το πρωτόκολλο του πολέμου, είναι και το θεμελιώδες. Αν δεν ακολουθώ κανένα πρωτόκολλο, τότε, θέλω δεν θέλω, ακολουθώ αυτό. Το πρόβλημά του είναι, βέβαια, ότι συνηθέστατα αν όχι και πάντα, είναι καταστροφικό πρωτόκολλο. Πολύ έντονα καταστροφικό. 

Γι' αυτό εν τέλει, θα τολμούσα να ισχυριστώ ότι, το σύνολο του θεσμικού πολιτισμού είναι η προσπάθειά μας του ανθρώπινου είδους, να μετασχηματίσει τις συγκρούσεις, από πολέμους σε αντιπαραθέσεις. Να ξεφύγει από το θεμελιώδες πρωτόκολλο της πλήρους υπερίσχυσης, και να υιοθετήσει πρωτόκολλα σεβασμού.

Τολμώ επίσης να ισχυριστώ ότι η προσπάθεια αποδίδει. Αργά μα σταθερά. Σταθερά αν και αργά. 

Keep going.

Συγκρίσεις ουσίας

- Ο άντρας μου την έχει μεγαλύτερη.
- Ναι αλλά εγώ είμαι κατά του γάμου!

Εσωκομματική Δημοκρατία

Η δημοκρατικότητα ενός κόμματος δεν κρίνεται από τις συλλογικές του διαδικασίες. Όλα τα κόμματα διακηρύσσουν πως έχουν.

Κρίνεται από το ήθος με το οποίο τηρούνται. Πολλά τις έχουν μόνο κατ' επίφαση.

Ακόμα περισσότερο κρίνεται από το "μετά", δηλαδή από τον βαθμό διατήρησης της συλλογικότητας και της καλής πίστης, μέσα στην δίνη και τους τριγμούς του εσωκομματικού ανταγωνισμού. Ελάχιστα την καταφέρνουν στην βαθειά της ουσία.

Που είναι η πραγματική δημοκρατικότητα.

Ουτοπία

Έχω δυσάρεστα νέα για τους απανταχού ιδεαλιστές:

Το έργο δημιουργίας του τέλειου κόσμου δεν πρόκειται να ολοκληρωθεί ποτέ. Χειρότερα. Δεν πρόκειται καν να ξεκινήσει. "Κολλάει" αναπόφευκτα την στιγμή που η σύλληψη του πρώτου τελειομανή αποδεικνύεται ότι δεν είναι ταυτόσημη με του δεύτερου.