Οι ευθύνες των Συνδικάτων

Είναι πια καιρός τα συνδικάτα να ενηλικιωθούν. Είναι καιρός να τους ζητάμε τον λόγο όχι μόνο για την εξυπηρέτηση των πολιτών / πελατών τους, αλλά και για την ευημερία της επιχείρησής τους. 

Είναι πια καιρός να θεωρείται παράλογο να ευημερούν εργαζόμενοι σε επιχειρήσεις που χειμάζονται. Είναι καιρός οι εργαζόμενοι να θεωρούνται περισσότερο υπεύθυνοι για την ευημερία των επιχειρήσεών τους από τους φορολογούμενους και τους καταναλωτές.

Χρειαζόμαστε υπεύθυνα Συνδικάτα. Η ισχύς των Συνδικάτων χωρίς υπευθυνότητα είναι πολύ επικίνδυνη. Είναι πια καιρός να επιμένουμε να  ε ί ν α ι  υπεύθυνα και να μην συμβιβαζόμαστε με τίποτα λιγότερο.

Dogmatism in Science & Religion

Dogmatism is for science what sin is for religion, undesirable but inescapable. Dogmatism is for religion what knowledge is for science, desirable but unattainable._ 

Στόχοι όχι μέτρα

Είναι κλασσική συνταγή του λαϊκισμού να αναφέρεται σε στόχους αντί στα μέτρα που τους πετυχαίνουν.

Ποιότητα της Δικαιοσύνης

Με αφορμή την απόφαση σε δεύτερο βαθμό, για τον ξυλοδαρμό του Κυπρίου από αστυνομικούς στην Θεσσαλονίκη, την αποκαλούμενη και "υπόθεση της ζαρντινιέρας", όπου και πάλι οι δράστες έπεσαν πολύ στα μαλακά, αλλά και τα παρατράγουδα στην Βουλή σχετικά με το στικάκι, έχω να παρατηρήσω το εξής:

Η ποιότητα της Δικαιοσύνης εξαρτάται άμεσα από εκείνους ακριβώς που είναι η δουλειά της να περιορίζει: τους ισχυρούς.

Αναμενόμενο είναι ότι θα δυσλειτουργεί διαχρονικά.

Κι αυτό ακριβώς κάνει και, μάλιστα στην Ελλάδα, σε ακραίο βαθμό.

Ονειροπόλος, ιδεαλιστής, κυνικός, ρεαλιστής & οραματιστής

Ο ονειροπόλος ξοδεύει τον χρόνο και την ενέργειά του φανταζόμενος τον ιδανικό του κόσμο.

Ο ιδεαλιστής είναι ονειροπόλος που περιμένει ότι ο κόσμος που ονειροπολεί είναι κοντά στον πραγματικό.

Ο κυνικός είναι ο απογοητευμένος, πικραμένος ιδεαλιστής που διαπίστωσε, επιτέλους και αναπόφευκτα, ότι ο κόσμος που ονειροπολεί διαφέρει ουσιαστικά από τον πραγματικό και, αντί να κατηγορεί την δική του ψευδαίσθηση, καταδικάζει τον κόσμο ως ανάξιό του.

Ο ρεαλιστής βλέπει τον κόσμο όπως είναι και τον αποδέχεται ως πραγματικό, έστω κι αν δεν συμπίπτει με τις επιθυμίες του.

Ο οραματιστής είναι ταυτόχρονα ρεαλιστής κι ονειροπόλος. Είναι ταυτόχρονα σ' επαφή με το πώς είναι ο κόσμος και με το πώς θά' θελε να είναι. Έχει επίγνωση της διαφοράς ανάμεσα στα δύο και ταυτόχρονα δεν απογοητεύεται απ' αυτήν όπως ο ιδεαλιστής, δεν γίνεται κυνικός. Αντίθετα αναλαμβάνει την ευθύνη να εντοπίσει έναν πραγματικό δρόμο, δηλαδή έναν δρόμο που υπάρχει στον κόσμο όπως είναι, που συνδέει τον πραγματικό κόσμο του τώρα με τον επιθυμητό του μέλλοντος. Είναι αυτός που κάνει τα όνειρά του πραγματικότητα. Είναι αυτός που χρειαζόμαστε.

Περιορισμοί, καταπίεση & βία

"Βία" δεν σημαίνει τα προβλήματα και τους περιορισμούς γενικώς και αορίστως. Ούτε καν την καταπίεση γενικώς και αορίστως. Σημαίνει κάτι πολύ ειδικότερο και πολύ πιο συγκεκριμένο.

Υπάρχουν περιορισμοί που όχι μόνο δεν είναι βία, δεν είναι καν καταπίεση. Είναι οργάνωση (π.χ. ο ΚΟΚ).

Και υπάρχει καταπίεση που δεν είναι βία (π.χ. υπερβολικά απαιτητικός εργοδότης).

Η "βία" ως όρος είναι πολύ χρήσιμος ακριβώς γιατί σε φιλελεύθερα καθεστώτα μπορεί να καταδικάζεται με συνοπτικές διαδικασίες και χωρίς διευκρινίσεις, με ελάχιστες συγκεκριμένες εξαιρέσεις (νόμιμη άμυνα & θεσμισμένη κρατική βία). 

Η ταύτιση των αρνητικών περιορισμών και της καταπίεσης γενικά, με την ειδική περίπτωσή τους της βίας, δυσκολεύει εντονότατα την αποτελεσματική αντιμετώπισή της. Άλλωστε γενικώς τα προβλήματα αντιμετωπίζονται με Διάκριση όχι με θολούρα. Η οποία θολούρα εξυπηρετεί, επομένως, την αντίδραση σε κάθε λύση εκείνων που επωφελούνται από την ύπαρξη των προβλημάτων κι επιδιώκουν την διατήρηση του status quo.

ΥΓ. 

1. Κάποιος συνομιλητής μου στο twitter έφτασε να ισχυριστεί ότι βία είναι οτιδήποτε προκαλεί πόνο, ακόμα και οι αρρώστιες και τα φυσικά φαινόμενα, όπως ένας κεραυνός που χτυπάει κάποιον άνθρωπο. Στο οποίο απαντώ: "βία στην βία της καταιγίδας!".

2. Ο ορισμός της βίας από την Παγκόσμια Οργάνωση Υγείας (τονισμός δικός μου):

Violence is the intentional use of physical force or power, threatened or actual, against oneself, another person, or against a group or community, which either results in or has a high likelihood of resulting in injury, death, psychological harm, maldevelopment, or deprivation.

3. Όχι, η φτώχεια δεν είναι βία. Πρόβλημα είναι και μεγάλο. Βία, όχι! Το μεγάλο πρόβλημα που λέγεται φτώχεια δεν προσφέρεται για λύση με την ίδιες προσεγγίσεις που χρειάζονται για το μεγάλο πρόβλημα που λέγεται βία.