Ποιητικό άχτι

Τον έχω αγάπη
άχτι
τον Σεφέρη
κι ο Ελύτης μέχρι
το μεδούλι μ' ενοχλεί
αθεμιξιπασμένοι χρονοκλέφτες
στης σκέψης σου
την μαγική φυγή.

Τα ποίηματα βελούδω
τά' χω άχτι
περίτεχνα κινούν
τα χείλια σου
τα μωβ στην μοναξιά,
ο χρόνος τους
να ξέρεις
σκέτη απάτη
το βάθος τους
στο βάθος του
τεράστια
ζαβολιά.

Τους έρρυθμους γλυκειά
μου ερωτικούς σου αχούς
τους έχω άχτι
απένταρους
αδίσταχτους
αισθηματοληστές
αρπάζουν όπου βρουν
δακρύγυαλο διαμάντι
και τα σκορπούν
αστόχαστα
όπου γης
σε μύριους εραστές.

Το διάβασμά σου κέρασω
των στίχων
τό' χω άχτι
τις άδειες νύχτες του κενού
και του κενού βαθειά
θέλω σου λέω
μόνο
στο κορμί μου να διαβάζεις
την κρίσιμη επαφή
του τώρα
του ποτέ ξανά._