Την δική μας Ταχρίρ την λένε Κάλπες

Ομολογώ ότι ενοχλούμαι έντονα όταν ακούω να λέγεται "στην Ελλάδα δεν έχουμε Δημοκρατία". 

Ενοχλούμαι γιατί ο λόγος συνιστά στο μυαλό μου, έντονη απαξίωση όλων των προσπαθειών και των θυσιών που οδήγησαν σ' αυτήν την Δημοκρατία που απολαμβάνουμε εμείς σήμερα. Ελλειμματική μεν, και έντονα, Δημοκρατία όμως. Και μάλιστα πολύ καλύτερη απ' αυτή που είχαν την τύχη να απολαύσουν οι προηγούμενες γενιές στην Ελλαδα. Αλλά και πολύ καλύτερη από κείνη που απολαμβάνουν πολλοί άλλοι λαοί, ακόμα και στην πολύ κοντινή γειτονιά μας. Θυμάμαι σ' αυτή την περίπτωση τον Popper που όρισε την Δημοκρατία ως το πολίτευμα εκείνο όπου δεν χρειάζεται να χυθεί αίμα για να φύγει μια κακή κυβέρνηση. Συμφωνώ μ' αυτόν τον ορισμό. Νομίζω ότι σωστά ορίζει το ελάχιστο της Δημοκρατίας. Ε λοιπόν, έχουμε περισσότερο κι απ' αυτό! Ας είμαστε ευγνώμονες σ' αυτούς που μας το εξασφάλισαν, γιατί η πικρή αλήθεια είναι ότι δεν το κάναμε εμείς. Εμείς επωφελούμαστε τους αγώνες και τις προσπάθειες των προηγούμενων.

Ο ένας λόγος λοιπόν που ενοχλούμαι, είναι η αγνωμοσύνη που η κουβέντα αυτή εκπέμπει. Ο άλλος είναι σημαντικότερος. Είναι η άδεια που δίνει κάποιος στον εαυτό του να κακομεταχειριστεί την Δημοκρατία μας. Να την φθείρει ακόμα περισσότερο, χωρίς αναστολές. Να πάρει την συχνά δικαιολογημένη αγανάκτησή του και να την κάνει αυθαιρεσία, διατηρώντας ταυτόχρονα την ψευδαίσθηση της "βαθειάς του δημοκρατικότητας". Σηματοδοτεί το άλλοθι, "αφού δεν έχουμε δημοκρατία δεν έχω και κάτι να σεβαστώ, επομένως δικαιολογούμαι να κάνω ό,τι θέλω, όσο αντιδημοκρατικό κι αν είναι".

Ο δεύτερος λόγος λοιπόν είναι το άλλοθι της αυθαιρεσίας. Υπάρχει όμως και τρίτος λόγος, ο χειρότερος όλων. Το άλλοθι της παθητικότητας που προβάλλει. Αν δεν έχουμε δημοκρατία στην Ελλάδα, τότε καμία δράση εντός δημοκρατικών πλαισίων δεν έχει νόημα. Ενισχύεται έτσι ο προηγούμενος λόγος της αυθαιρεσίας της επαναστατικής γυμναστικής. Δίνεται όμως ταυτόχρονα, κι αυτό είναι εξ ίσου σημαντικό, η άδεια στο βόλεμα της αδράνειας. Δεν έχει νόημα να κάνω τίποτα για κανένα πρόβλημα. Τίποτα άλλο εκτός από επανάσταση.

Στην Ελλάδα όμως έχουμε αναμφισβήτητα Δημοκρατία. Αυτήν την ελάχιστη κατά Popper και... περισσότερη. Έχουμε ελευθερία της έκφρασης και ελεύθερες, τίμιες εκλογές. Η πρόσβαση στα ΜΜΕ δεν είναι βέβαια ισότιμη. Η χρηματοδότηση τόσο η κρατική όσο και η ιδιωτική, δεν είναι επίσης άμοιρη ... ειδικών συμφερόντων. Ούτε και η δυνατότητα προβολής που συνεπάγεται. Οι ιδέες διακινούνται ελεύθερα. Απλώς μερικές πηγαίνουν business class, ενώ άλλες πηγαίνουν economy. Κανείς λοιπόν δεν ισχυρίζεται ότι τα πράγματα είναι εύκολα. Χρειάζονται υπερβάσεις. Ταυτόχρονα δεν έχουμε κανένα λόγο να υποκρινόμαστε ότι είμαστε στην κατάσταση της Αιγύπτου ή της Συρίας. Δεν έχουμε κανένα λόγο να παραιτούμαστε απ' αυτά τα πολύτιμα κεκτημένα, που άλλοι δίπλα μας τα διεκδικούν με την ζωή τους. Και, κυρίως, δεν έχουμε κανένα άλλοθι ούτε για αυθαιρεσία, ούτε για παθητικότητα.

Έχουμε, αντίθετα, την άνεση να οραματιστούμε ανατροπές, που δεν χρειάζεται να θυσιάσουμε την ζωή μας γι' αυτές. Ανατροπές που δεν χρειάζεται ήρωες για να γίνουν. Απλώς απόφαση και δράση.

Οραματίζομαι λοιπόν κι εγώ, αφού μπορώ. Κι όπως λένε, "when you dream, dream big".

Οραματίζομαι ότι ένα κόμμα έξω από το πολιτικό κατεστημένο θα μπει στην Βουλή. Χωρίς να παραχωρήσει ούτε χιλιοστό στον λαϊκισμό. Χωρίς να τάξει διορισμούς και ρουσφέτια. Χωρίς να παραμυθιάσει με μαγικές λύσεις, πετρέλαια στον βυθό, Γερμανικές αποζημιώσεις, κεφάλαια Κινέζικα και Ρώσικα που ... κυκλοφορούν ανάμεσά μας. Χωρίς να χαϊδεύει αυτιά εντοπίζοντας τους φταίχτες πάντα ... μακρυά από μας. Υπερασπιζόμενο αρχές με συγκεκριμένες ρεαλιστικές προτάσεις, χωρίς βαρύγδουπες γενικολογίες, χωρίς ξύλινο λόγο. Χωρίς να "υποχρεωθεί" στο κατεστημένο των ΜΜΕ. Χωρίς υπέρογκη κρατική χρηματοδότηση και χωρίς υποστήριξη από ειδικά συμφέροντα. Χωρίς να υποσχεθεί οτιδήποτε άλλο από "blood, toil, tears and sweat". Παρά τον καταχρηστικό αποκλεισμό του από εκείνους ακριβώς που έχουν ως θεσμική αποστολή να εγγυώνται την ισηγορία. Σκεφτείτε το για μια στιγμή. Το φαντάζεστε τι επανάσταση θα ήταν;

Μια παρέα ανθρώπων που ονειρεύονται μια άλλη πολιτική, και βρίσκουν και τρόπο να την φέρουν στο προσκήνιο. Την πολιτική όχι εκείνων που θέλουν να γίνουν κάτι απ' αυτήν, αλλά εκείνων που θέλουν να χτίσουν κάτι μ' αυτήν. Να βρουν λύσεις. Να κάνουν τον κόπο να βάλουν μία πέτρα πάνω στην άλλη, για την προκοπή την δική τους, των παιδιών τους και του τόπου. Το φαντάζεστε;

Το κόμμα αυτό υπάρχει. Και λέγεται Δράση.

Οραματίζομαι το βράδυ των εκλογών μια τέτοια μεγάλη ανατροπή. Μια ειρηνική επανάσταση. Και συγκινούμαι όσο όταν έβλεπα τους Αιγύπτιους στην πλατεία Ταχρίρ.

Γίνεται; Όχι χωρίς υπέρβαση. Όχι εύκολα. Μιλάμε για επανάσταση. Αυτήν που γίνεται αναίμακτα στην Δημοκρατία. Είμαστε σε πολύ καλύτερη θέση από τους Αιγύπτιους γιατί η δική μας Ταχρίρ είναι παντού στην Ελλάδα. Δεν την λένε Σύνταγμα, λάθος! Την λένε Κάλπες. Και η συνάντηση είναι ήδη ορισμένη.

Το φαντάζεστε να πάμε;