Το μοναδικό μου πρόβλημα μ' αυτούς που επιμένουν ότι υπάρχει απόλυτη ηθική είναι ότι ποτέ δεν δέχονται να είναι η δική μου.
CRISPost
"Intelligence: the ability to make fine distinctions"
"Ευφυία: η ικανότητα για λεπτές διακρίσεις"
Γιατί δεν θεωρείς το "ου φονεύσεις" σαν απόλυτο ηθικό κανόνα;
ΑπάντησηΔιαγραφήΓιατί υπάρχουν πολλοί που δεν τον πιστεύουν και επίσης πολλοί που επιπλέον δεν τον τηρούν.
ΔιαγραφήΚαι; Τους θεωρείς "φυσιολογικούς"; Δέχεσαι σαν σωστή την αντίρρηση τους; Λες "ΟΚ. Αυτός πιστεύει αυτό, εγώ το άλλο. Όλα καλά";!; Αν είναι έτσι, γιατί δεν είσαι το ίδιο "διαλλακτικός" (υποκριτικά μη-δογματικός θα έλεγα εγώ) με όσους εκφέρουν διαφορετική άποψη π.χ. για τη θεωρία της βαρύτητας ή κάποιο άλλο θέσφατο της σημερινής επιστήμης; Λάθος τομέα νομίζω βρήκες να διατυμπανίσεις τη μη-δογματικότητα...
ΑπάντησηΔιαγραφή"Απόλυτος ηθικός κανόνας", με τον τρόπο που χρησιμοποιώ την έκφραση, είναι εξ ορισμού ο κανόνας εκείνος που γίνεται αποδεκτός απ' όλους σε όλες τις εποχές.
ΔιαγραφήΤο "ου φονεύσεις" δεν είναι πλήρως αποδεκτό ούτε καν από τον θεό που το υπαγόρευσε ... :-). Τόσο κάποιοι κώδικες αξιών που γίνονται αποδεκτοί από πολλούς (π.χ. Μαφία, βεντέτα κλπ.), όσο και η διαχρονική και συστηματική ύπαρξη φόνων για τους οποίους ο δράστης δεν μεταμελείται, αποδεικνύουν του λόγου το αληθές.
Το αν συμφωνώ προσωπικά με τον κανόνα, και τι θεωρώ γι' αυτούς που έχουν αντίρρηση σ' αυτόν, δεν αλλάζει κάτι στο αν είναι "απόλυτος" ή όχι. Αν θεωρούσα απόλυτους τους κανόνες που συμφωνώ ο ίδιος, θα ήταν σαν να διεκδικούσα για τον εαυτό μου προνομιούχο πρόσβαση σε κάποια αλήθεια. Το ίδιο κι αν έδινα στον εαυτό μου την άδεια να αγνοώ την γνώμη των άλλων επειδή τους θεωρώ "μη φυσιολογικούς". Αυτό είναι ο ορισμός του δογματισμού και δεν το κάνω γιατί είμαι σ' επαφή με την πραγματικότητα ότι μπορεί κάλλιστα να σφάλω εγώ κι όχι αυτός που διαφωνεί μαζί μου, όσο προφανώς σωστή κι αν μου φαίνεται η άποψή μου.
Η θεωρία της βαρύτητας δεν είναι τόσο καλή αναλογία γιατί είναι θεώρηση του κόσμου που υπάρχει αντικειμενικός τρόπος να ελεγχθεί έναντι της πραγματικότητας που είναι όντως απόλυτη.
Μπορώ όμως, παρ' όλ' αυτά να την δεχτώ. Δεν θα έλεγα σε καμμία περίπτωση ότι η θεωρία της βαρύτητας είναι "απόλυτος" νόμος. Και θα συζητούσα με όσο πιο ανοιχτό μυαλό μπορούσα, κάθε εναλλακτική θεώρηση. Αν μάλιστα ήταν θεώρηση που συμφωνούσε με το πείραμα, όσο η θεωρία της βαρύτητας, θα την δεχόμουν αμέσως ως ισοδύναμης αξίας.
Ακόμα περισσότερο το κάνω για τους ηθικούς κανόνες.
Εσύ δέχεσαι το περιεχόμενο της απόλυτης ηθικής να το ορίσω εγώ;
ΔιαγραφήΚι αν όχι, με ποιά λογική περιμένεις από μένα να δεχτώ να το ορίσεις εσύ;
Κι αν δεν το περιμένεις αυτό, τότε πώς θα οριστεί το περιεχόμενο της "απόλυτης ηθικής" την ύπαρξη της οποίας υπερασπίζεσαι;